Wat vliegen de weken voorbij. Na onze avonturen in Tibet ligt nu ook Nepal alweer achter ons, letterlijk en figuurlijk. We zijn namelijk via Hong Kong inmiddels aanbeland op Borneo waar we genieten van zon, zee en strand ... even een welverdiende vakantie van onze wereldreis

.

Vanuit Tibet zijn we over een brug lopend de grens met Nepal overgestoken om vervolgens per taxi in een uurtje of vier naar de Nepalese hoofdstad Kathmandu gereden te worden. In de toeristenwijk Thamel waar we onze eerste nacht doorbrachten, is het een lekkere drukte. Het is volledig ingespeeld op buitenlanders en je hebt er dan ook welgeteld drie typen winkels: travel agents, hiking & trekking outlets en souvenirshops, maar natuurlijk ook vele kroegjes en restaurants. De straten in deze wijk zijn circa twee meter breed en iedereen wil er tegelijk doorheen: auto's, taxi's, motoren, toeristen en Nepalezen, waarbij iedereen die een toeter heeft er continu op losgaat. Een kakofonie van geluid, zeker als 's avonds alle livebandjes in de talloze kroegen er ook nog eens op los beginnen te timmeren ...

Maar we waren natuurlijk niet naar Nepal gekomen om de toerist uit te hangen en alleen maar door deze straatjes te slenteren; we gingen uiteraard vooreen Himalaya-trekking die je hier kunt maken. We hebben gekozen voor een trek van vijf dagen rondom het Annapurna massief, een berggebied met als hoogste top de Annapurna I van 8.091 meter hoog.

Met drager/gids en vol goede moed begonnen we onze trek vanuit het plaatje Birethanti waar we aangekomen zijn na twee overnachtingen in Pokhara, maar daarover later meer. De eerste dag van onze trekking liepen we alleen maar omhoog en kwamen we behoorlijk uitgeput aan in Tirkhedhunga waar we in een kleine, eenvoudige B&B hebben overnacht en wat meer het karakter had van een nachtelijke survival in verband met de vliegende en kruipende insecten op onze kamer en in de centrale badkamerfaciliteiten....arrgg. Des te vervelender, omdat we onze klamboe en zaklamp waren vergeten in de achtergebleven koffer in Pokhara. Hoe stom kun je zijn

.

De echte uitdaging kwam echter de volgende dag, namelijk de ruim 3.000 treden naar Gorepani. Deze route noemen ze hier ook wel met recht DE LADDER. Vraag ons maar waarom, we zijn er inmiddels achter

. Dit is drie uur alleen maar trappen lopen, niet steil, maar heel steil omhoog. Niet van die mooie rechte treden, maar grote blokken steen die op elkaar en aan elkaar gelegd zijn. O ja, we hadden ook best wel een goede periode uitgekozen voor onze trek. De temperatuur lag rond de 35 graden met een mooi brandend zonnetje aan de hemel. Werkelijk bloed- en bloedheet, het zweet gutste van onze lichamen en de waterflessen waren niet aan te slepen, het voelde als topsport, maar ook als gekkenwerk. Na iedere bocht weer een nieuwe helling, weer nieuwe bergtrappen, weer omhoog, omhoog, omhoog ...

Het moet gezegd worden, de omgeving is schitterend en maakt veel goed. Je loopt continu over prachtige bergpassen, door tropische wouden, langs en door watervallen, het kan echt niet op. Maar hoe te genieten met je tong op je knieën en je verstand op nul, omhoog, omhoog, omhoog. We klimmen alles bij elkaar netto bijna 1.500 meter op een dag. Dat is wat veel, zeker ook om hoogteziekte te vermijden, maar ja, als onze drager met 20 kilo op zijn rug als een steenbokje omhoog huppelt, wil je toch niet te snel opgeven, dan toch maar weer door ...

Uiteindelijk hebben we het (natuurlijk) gered, al is acht uur naar beneden lopen over smalle rotspaadjes, gladde stenen en door stromende riviertjes natuurlijk ook niet bepaald een picknick. Alle heftige momenten samengenomen, zijn we heel blij dat we deze uitdaging zijn aangegaan. We hebben prachtige pieken en dalen gezien en meegemaakt; het was een hele mooie enbovenal nieuweervaring.

Terug in Pokhara, wat een leuk stadje is en waar iedereen zich op- en ontlaadt voor een soortgelijke trekkerservaring, hebben we lekker gerelaxed, gezwommen en gegeten. We hebben - vooral hier - de Nepalese mensen wat beter leren kennen. Het zijn ontzettend aardige mensen, vrolijk, gastvrij en erg open. Iedereen groet ons bijzonder vriendelijk met Namasté en heeft een praatje over het een of ander. Een absoluut fijne verrassing vergeleken met de meer gesloten Chinezen en Tibetanen.

Pokhara was een mooie afsluiting voor dit deel van onze reis. Op 1 oktober vlogen we terug naar Kathmandu en vandaar naar Hong Kong. Daar hebben we voor het eerst sinds Shanghai weer op topniveau en grote hoogte gegeten (27^e verdieping) met fantastisch uitzicht over de stad. Dat voelt dan toch heerlijk aan: glaasje wijn, lekker stukje vlees en schoon linnen op tafel.

Nu dus aanbeland op het tropische Borneo. Hier gaan we in ieder geval onze PADI duikcursus doen en wederom genieten van de waanzinnig mooie natuur.

We keep in touch!

(24 september - 3 oktober 2009)